چه رعدوبرق ترسناکی اینقدر صدایش وحشتناک بود که گویی در آسمان دو بمب انتحاری ترکانده اند، من همیشه یعنی اکثر اوقات یا شاید هم وقت هایی که تنها بودم از صدای رعدوبرق یا خودمانیش کنم آسمون قلمبه میترسیدم. یکبار که پیشم بود وقتی صدای گرومپ رعد و برق را شنیدم بی اختیار در آغوشش خودم را مچاله کردم او فهمید که من از رعدوبرق میترسم اما فقط همان لحظه که در آغوشش مچاله شده بودم مرا محکم در آغوش گرفت دیگر روز های بعد وقتی کنارم نبود و می دانست رعدو برق مرا آزار میدهد حتی نپرسید کجایی الان که از رعدوبرق میترسی چه کسی هست که تو را در آغوش بگیرد چون می داند که من غیر از او در آغوش کسی دیگر ترسم را آشکار نمی‌کنم نمی پرسد پیدایش نمی شود و من می مانم و دلهره هایی که از شنیدن گرومپ گرومپ رعد و برقی که تمام تنم را میلرزاند… این یک روز نوشت است امروز پنجشنبه تلخ ترین روز من یا شاید هم تنها یکی از تلخ ترین روزهای من هست.. آرزوبیرانوند #نویسنده